طراحی دکوراسیون به سبک رومانیایی

سبک رومانیایی در نیمه اول قرن نوزدهم، در رابطه ی میان سبک قرون وسطی  و رومی شکل گرفت. در واقع کلیساها در اروپا را باید به عنوان مشتری و خواستگاه اولیه اکثر سبک های معماری دانست، که سبک رومانیایی نیز از آن جمله است و همیشه شاخص ترین فضاهای معماری منعطف بر سبکی معماری را در کاربری های مذهبی می توان مشاهده نمود. معماری داخلی کلیساها در سبک رومانیایی مبتنی بر دستاوردهای دوره ی کارولینژی بوده و بسته به شرایط محلی از هنر معماری روم باستان، بیزانس و عربی تاثیر می گرفت.سبک رومانیایی عناصر بی شماری از هنر اولیه مسیحیان، هنر مروجین مسیحیت و سبک های رنسانس را جذب نموده است.

برخلاف سبک قرون وسطایی که دارای شخصیت معماری محلی داشت، سبک رومانیایی  اولین گرایش هنری بود که پذیرای تنوع عظیمی از مکاتب محلی که ناشی از تکه تکه شدن فئودالی بود و بیشتر کشورهای اروپای شرقی که خواستگاه اولیه اش رومانی بوده است، در آغوش گرفت. به طور کلی ویژگی های اصلی سبک رومانیایی در غالب کالبد اصلی بناها شامل: غالب بودن شکل نیم دایره از طاق ها، تکیه گاه های عظیم و حجیم، دیوارهای صاف و ضخیم با تعداد کمی از دهانه باریک می باشد.

کالبد اصلی بناهای معماری سبک رومانیایی، عمدتا در گذشته با محیط طبیعی هماهنگی کامل داشتند، و استفاده از مصالح بومی و طبیعی ترکیب ساختاری آنها را ارائه می نمود. بناهای معماری منعطف بر این سبک، سیستمی از حجم های استریومتری ساده(مکعب، موازی با سر، منشور، سیلندری شکل) بود که سطح آنها با تداوم و اتصالات جداره ها به یکدیگر، شکسته نمی شد.طاق های عمدتا استوانه ای، صلیبی، متقاطع و کمتر گنبدی) بودند. استفاده از کفپوش های چوبی صیقلی جایگزین کفپوش های سنگی در اکثر فضاها شدند.نقاشی دیواری به سبک اوایل قرن دوازدهم، بر پیکره طاق ها و دیوارهای گچ بری شده، که اغلب کل سطوح را فرا می گرفت، بر برجسته سازی تزئینات داخلی می افزاید. استفاده از طرح های قهرمانان داستانی کتاب مقدس، حیوانات اساطیری از جمله نقوش بکار گرفته شده در این نقاشی ها بودن.

در سبک رومانیایی، فضاها عمدتا به صورت طولی ساماندهی می شوند و استفاده از فرم خطی در روند طرح ریزی فضاهای داخلی امری بدیهی می باشد. استفاده از فرش های شرقی در پوشش مرکزی فضاهای داخلی نیز از جمله مهمترین اجزای دکوراتیو هر فضایی، به ویژه در فضای نشیمن و اتاق های کار می باشد. استفاده از مجسمه های سنگ تراشیده شده پیکره انسانی با کلیه جزئیات اندام و بدون پوشش یا الهه ی باستان نیز از جمله مواردی می باشد که در تزئین فضای داخلی از آن بهره می گیرند. استفاده از پنجره های شیشه ای رنگی نیز در پوشش پنجره ها و درب های چوبی ورودی ها نیز در بناهای شاخص منعطف بر سبک رومانیایی که شامل: رنگ های قرمز، زرد، آبی و سبز می شدند و گاها این شیشه ها نیز با نقاشی چهره های اساطیر و مسیح نیز نقش می گرفت. 

استفاده از سنگ مرمر در پوشش داخلی جداره ها نیز در بعضی از مناطق منعطف با این سبک، بهره برداری می شد. این سنگ ها در ابعاد و اندازه های یکدست و برش خورده مورد استفاده قرار می گرفتند. در مناطقی که کمبود سنگ وجود داشت، از آجر در ضخامت های بیشتر و طول کوتاه در برایند مدرن سازی پوشش جداره استفاده می شد.

در مواقعی که در سطوح سازه و ساختار فضای داخلی بنا از چوب استفاده می شد، گسترش طولی خانه با گسترش ایوان ها و کنسول های بیرون زده از نمای ساختمان شکل می گرفت و هدف از آن افزایش مساحت داخلی بنا بود. فضاهای دسترسی در این سبک عمدتا کم عرض بوده و این امر را در بناهای دارای پلکان طبقاتی که عرض کمی دارند می توان مشاهده نمود. در این سبک تفاوت زیادی میان بناهای شهری و روستایی وجود ندارد.

استفاده از الیاف و پارچه های رنگ روشن، رنگ آمیزی شده برای پوشش مبلمان، تخت خواب و پرده می پنجره ها، که البته استفاده از پرده در این سبک به ندرت دیده می شد. استفاده از شمع دان های نقره روی میز و یا سکوی کنار شومینه ها نیز متداول ترین اشیاء تزئینی بود، به جهت آنکه استفاده از مبلمان های چوبی با فرم ساده در این سبک استفاده می شود که با کوسن های پارچه ای ساده پوشش داده می شوند. استفاده از اشیاء تزئینی بر روی جداره ی دیواره ها از جهت نقاشی های دیواری «البته در بناهای شاخص» پرهیز می شد به طور خلاصه، ویژگی های سبک رومانیایی" را، می توان در شالودهی چند اختصار کوتاه، این چنین بیان نمود:

• عناصر از هنر اولیه مسیحیان، هنر مروجین مسیحیت و سبک های رنسانس را جذب نموده.
• گسترش طولی خانه با گسترش ایوان ها و کنسول های بیرون زده از نمای ساختمان.
• پارچه های رنگ روشن، رنگ آمیزی شده برای پوشش مبلمان، تخت خواب و پرده ها.
• استفاده از مبلمان های چوبی با فرم ساده.